Oktober 2019

“Wat een onzin!”, hoor ik menig ouder klagen, wanneer het gaat over de staking van leerkrachten in het basisonderwijs. Inderdaad, de leerkrachten willen de werkdruk verlagen, en de lonen verhogen. Maar het moet me van het hart waaróm ze dit willen!

In veel discussies over dit onderwerp ligt de nadruk op de feiten en cijfers: leerkrachten werken zoveel uur per week, genieten zoveel vakantiedagen, verdienen ietsje minder dan de collega’s in het voortgezet onderwijs, enz.

Ook in het onderwijs ligt de nadruk op de cijfers. Alle resultaten moeten vergeleken en gemeten worden. Er zijn duidelijke gemiddelden en daar moet aan voldaan worden.

Maar kinderen willen niet in een systeem gepropt worden om er als eenheidsworst uit te komen. Ze willen kunnen groeien en zichzelf blijven. Kinderen hebben liefdevolle steun nodig en ruimte om te onderzoeken en te ontdekken waar ze goed in zijn en zo hun talenten te ontplooien. Want verschillende mensen hebben vanuit hun eigen kracht meer in te brengen dan mensen die allemaal hetzelfde zijn en waar de talenten bijgeschaafd of afgeschaafd zijn. Als je in het onderwijs kunt bereiken dat ieder zijn eigen kracht kan ontwikkelen kom je uiteindelijk verder.

Alles wat kan groeien heeft ruimte nodig. Echter, voor deze fundamentele taak heeft de leerkracht geen ruimte meer, want hij moet zijn tijd en energie steken in verslagen en administratieve taken. Is het dan gek dat er zoveel kinderen schreeuwen om aandacht? Dat ze als kind centraal willen staan in plaats van de leerstof en cijfers? Dat ze gezien willen worden? In plaats van volle klassen en volle lessen, heeft de leerkracht ruimte nodig in de drukke lesdag om de leerlingen écht te begeleiden. Kinderen hebben namelijk gewoon aandacht nodig. Daarom moeten er kleinere klassen komen en meer begeleiding. En dat kost nu eenmaal geld.

Gelukkig denken de meeste leerkrachten vanuit hun hart, hun gevoel. Ze zijn niet in het onderwijs gaan werken om te luieren, en ook niet voor hoge verdiensten. Het echte verlangen waarom ze met dit vak zijn begonnen, is namelijk om kinderen te laten ‘groeien’ en gelukkig te maken! Dag in dag uit steken ze al hun liefde en energie in de kinderen! Tot ze er vaak bij neervallen… Gelukkig staan ze weer op en komen ze voor zichzelf en de kinderen op. Laten we ze die waardering geven, want gelukkige leerkrachten zorgen voor gelukkige kinderen!

Daarom: Bedankt leerkrachten! Jullie zijn van onschatbare waarde in een kinderleven!

Annemieke Beukenkamp